کد مطلب:153797 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:109
وصیت حسین هدفش را روشن می سازد
امام پس از پایان گفتگو با محمد حنفیه دوات و كاغذ خواست و این وصیت را برای محمد نوشت:
بسم الله الرحمن الرحیم هذا ما اوصی به الحسین بن علی بن ابی طالب الی اخیه محمد المعروف بابن الحنفیة ان الحسین یشهد أن لا اله الا الله وحده لا شریك له و ان محمد عبده و رسوله، جاء بالحق من عند الحق و ان الجنة و النار حق و ان الساعة آتیة لا ریب فیها و ان الله یبعث من فی القبور، و انی لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب الاصلاح فی امة جدی صلی الله علیه و آله ارید أن آمر بالمعروف و أنهی عن المنكر و أسیر بسیرة جدی و ابی علی ابن ابی طالب علیه السلام فمن قبلنی بقبول الحق فالله اولی بالحق و من رد علی هذا أصبر حتی یقضی الله بینی و بین القوم بالحق و هو خیر الحاكمین و هذه وصیتی یا أخی الیك و ما توفیقی الا بالله علیه توكلت و الیه انیب.
«بنام خدای بخشنده مهربان این وصیتی است از حسین بن علی بن ابی طالب به برادرش محمد معروف به ابن حنفیه، بدرستی كه حسین گواهی می دهد كه خدایی نیست به جز خدای واحدی كه شریكی برای او نیست و محمد بنده و فرستاده او است كه براستی از جانب حق آمده و نیز گواهی می دهد كه بهشت و دوزخ حق است و ساعتی كه خواهد آمد شكی در آن نیست و اینكه خدا مردگان را از قبور برمی انگیزاند و من برای سركشی و طغیان و فساد و تباهی و ستم قیام نمی كنم بلكه قیام و خروج من برای اصلاح امت جدم كه درود خدا بر او و آلش باد و امر به معروف و نهی از منكر است و می خواهم به روش جدم و پدرم علی بن ابیطالب عمل كنم پس اگر حق را از من پذیرفتند كه خدا سزاوار است به حق و اگر نپذیرفتند، شكیبایی را پیشه خود سازم تا خدا بین من و آنها حكم به حق فرماید كه او بهترین حكم كنندگان است و این است وصیت من ای برادر به تو و از خدا توفیق می خواهم و به او توكل می كنم و به سوی او انابه می نمایم.» [1] .
بسم الله الرحمن الرحیم هذا ما اوصی به الحسین بن علی بن ابی طالب الی اخیه محمد المعروف بابن الحنفیة ان الحسین یشهد أن لا اله الا الله وحده لا شریك له و ان محمد عبده و رسوله، جاء بالحق من عند الحق و ان الجنة و النار حق و ان الساعة آتیة لا ریب فیها و ان الله یبعث من فی القبور، و انی لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب الاصلاح فی امة جدی صلی الله علیه و آله ارید أن آمر بالمعروف و أنهی عن المنكر و أسیر بسیرة جدی و ابی علی ابن ابی طالب علیه السلام فمن قبلنی بقبول الحق فالله اولی بالحق و من رد علی هذا أصبر حتی یقضی الله بینی و بین القوم بالحق و هو خیر الحاكمین و هذه وصیتی یا أخی الیك و ما توفیقی الا بالله علیه توكلت و الیه انیب.
«بنام خدای بخشنده مهربان این وصیتی است از حسین بن علی بن ابی طالب به برادرش محمد معروف به ابن حنفیه، بدرستی كه حسین گواهی می دهد كه خدایی نیست به جز خدای واحدی كه شریكی برای او نیست و محمد بنده و فرستاده او است كه براستی از جانب حق آمده و نیز گواهی می دهد كه بهشت و دوزخ حق است و ساعتی كه خواهد آمد شكی در آن نیست و اینكه خدا مردگان را از قبور برمی انگیزاند و من برای سركشی و طغیان و فساد و تباهی و ستم قیام نمی كنم بلكه قیام و خروج من برای اصلاح امت جدم كه درود خدا بر او و آلش باد و امر به معروف و نهی از منكر است و می خواهم به روش جدم و پدرم علی بن ابیطالب عمل كنم پس اگر حق را از من پذیرفتند كه خدا سزاوار است به حق و اگر نپذیرفتند، شكیبایی را پیشه خود سازم تا خدا بین من و آنها حكم به حق فرماید كه او بهترین حكم كنندگان است و این است وصیت من ای برادر به تو و از خدا توفیق می خواهم و به او توكل می كنم و به سوی او انابه می نمایم.» [1] .
[1] بحار ج 44/ص 329- حياة الامام الحسين ج 2/ ص 264 - بلاغة الحسين ص 64.